EL BLOG DE LA BIBLIOTECA DEL IES "GOYA" DE ZARAGOZA


biblioteca.ies.goya@gmail.com


domingo, 3 de febrero de 2019

"Madre" (Mai), de Ánchel Conte





Madre, mírame las manos,
las traigo vacías,
faltas de amar...
Son dos alas
de un viejo pardal*
que no puede
ni siquiera volar.

Madre, mírame los ojos,
en el cielo perdidos
en un hondo silencio...
Son dos chispas
saltadas del fuego
que no alumbran
ni matan el hielo.

Madre, mírame el alma
agostada de sed,
seca de esperanza...
Es un campo labrado
donde solo crecen aliagas
que pinchan la vida 
hasta matarla.

Madre, mírame a mí.
¿Me reconoces, madre?
Fui tu niño,
hoy soy un hombre
que no sé cómo soy.
Madre, ¿me reconoces?
¡MADRE!, ¿ni siquiera tú?


VERSIÓN ORIGINAL EN ARAGONÉS:
Mai, mira-me as mans;
as trayo buedas,
lasas d’amar…
Son dos alas
d’un biello pardal
que no puet
ni sisquiera volar.
Mai, mira-me os uellos,
n’o cielo perdius
n’un fondo silencio…
Son dos purnas
blincadas d’o fuego
que no alumbran
ni matan o chelo.
Mai, mira-me l’alma
aflamada de sete,
ixuta d’esperanza…
Ye un campo labrau
an no i creixen que allagas
que punchan a vida
dica  matar-la.
Mai, mira-me á yo.
Me reconoixes, mai?
Fue o tuyo ninón,
hue soi un hombre
que no sé cómo soi.
Mai, ¿me reconoixes?
¡MAI!, ¿ni sisquiera tú?


       De No deixez morir a mía voz. Edición 
bilingüe en aragonés y castellano. Libros del
gato negro, Zaragoza, 2016

------------
*pardal, gorrión.


Ánchel Conte
Ánchel Conte Cazcarro  es un escritor español nacido en Alcolea de Cinca (Huesca) en 1942.  Estudió Filosofía y Letras, especialidad Geografía e Historia, en las Universidades de Zaragoza y Barcelona. En esta última se doctoró con la tesis La Encomienda del Temple de Huesca. Estudio socioeconómico. S. XII-XIII. Amplió estudios en la Universidad italiana de Perugia. Ha dedicado su vida a la docencia en centros de enseñanza secundaria, a investigar temas medievales relativos al Altoaragón y a escribir, en lengua aragonesa, novela, relatos y poesía. Ha obtenido numerosos premios literarios y la medalla al mérito cultural concedida por el Gobierno de Aragón en 2009.

Ha publicado poemarios -No deixez morir a mía voz (El Bardo, Barcelona, 1972; reeditado en 1985 por el Consello d'a Fabla Aragonesa; traducido al castellano y ruso, Consello d'a Fabla Aragonesa y Centro Norcaucasiano de Estudios Sociolingüísticos, 2002; edición bilingüe en aragonés y castellano, Libros del gato negro, 2016), O tiempo y os días (CFA, 1996), E zaga o mar o desierto (CFA y PUZ, 2002), Luna que no ye luna /Luna que no es luna (Eclipsados, 2014; reeditado por Libros del gato negro, 2015) y Digo sinse dicir / Digo sin decir, 2017 -,  colecciones de relatos -O rafe de l' espiello (Xordica, 1997) y De ordo sacerdotalis (Xordica, 2002))- y novelas: O bolito d' as sisellas (Xordica, 2000) y  Aguardando lo Zierzo (Xordica, 2002, Premio Ziudá de Balbastro de novela corta en aragonés; traducida al ruso, 2005, al castellano, 2007, y al francés, 2009).

Actualización (23/11/2023):

Ánchel Conte ha fallecido hoy en Almería a los 81 años al agravarse los problemas respiratorios que padecía, según ha informado la Academia Aragonesa de la Lengua, de la que era académico. La muerte lo ha sorprendido cuando el grupo poético de Jaca, bajo la dirección de Concha Tovar, se encontraba realizando una selección de sus poemas escritos desde la pandemia, para preparar  un poemario que se publicará póstumamente.

***

El poema "Mai", con música de Gabriel   Sopeña, fue cantado por José Antonio Labordeta y el propio  Sopeña e incluido en el disco Con la voz a cuestas (Prames, 2001). Posteriormente la composición fue grabada  por  el cantante Manolo García y por  el grupo Olga y Los Ministriles, versión que puedes escuchar aquí:


[Imagen inicial: davidsagrista.com . La información sobre el autor está tomada de su página web]

2 comentarios:

  1. Se puede sentir uno orgulloso de ese viejo idioma nuestro que perdimos.
    ¿Qué historia tendrá ese hijo pródigo y qué simboliza
    Carlos San Miguel

    ResponderEliminar